Teatro del oprimido para la juventud con discapacidad en Galicia

TEATRO DEL OPRIMIDO

 

COGAMI escenifica a problemática da inserción laboral entre a mocidade con discapacidade a través de técnicas de teatro

16 de outubro de 2013    Cristina Pet

Un estudo da Unión Europea apunta que as persoas menores de trinta anos son as que máis complexo teñen o acceso a un posto de traballo. Se aínda por riba teñen discapacidade e unha baixa cualificación profesional (algo habitual entre as persoas con discapacidade), a inserción laboral faise máis dificultosa. Por iso, a través do proxecto europeo We are able to work 2020 (Able´20) do que COGAMI forma parte xunto con outras entidades de Grecia, Italia e Lituania, as entidades participantes van preparar situacións nas que se van avaliar as políticas que está a levar a cabo a Unión Europea para a inclusión social.

Europa 2020 é a estratexia de crecemento da Unión Europea para a década 2010-2020, tendo como obxectivo o aumento do nivel de emprego, de produtividade e de cohesión social, para aumentar a taxa de emprego da poboación entre 20-64 anos. Ademais, tamén pretende reducir o abandono escolar precoz, aumentar a poboación con estudos superiores e reducir a taxa de cidadáns europeos que vivan nas liñas de pobreza.

A técnica de teatro do oprimido vana coñecer en Tomiño un grupo formado por quince persoas, todas elas usuarias de COGAMI-Vigo e menores de trinta anos, que durante un total de seis sesións de dúas horas de duración cada unha, e guiadas por unha psicóloga e unha traballadora social, van poder debullar a Estratexia Europea 2020 dende a súa perspectiva vital e a  través do desenvolvemento  da técnica de teatro do oprimido.

O teatro do oprimido foi inventado nos anos 70 por un brasileiro Agusto Boal co fin de darlle voz a colectivos que viven situacións de opresión. É unha técnica na que se presentan situacións de problemas que pode haber nunha comunidade, como discriminación, prexuízos, violencia ou intolerancia. A través do teatro do oprimido vanse analizar e propoñer solucións de cambio ante situacións de opresión na que non existen os suxeitos pasivos, onde o público pode ser actor principal da obra.

¿Y tú qué opinas de esto?