Contaba meu amigo Paulo Pérez a anécdota de cando a súa nai se puxo a falar en galego (era viguesa de Castrelos mais nunca dera un pío na lingua autóctona) e a cada pouco inventaba palabras. Seica un día empezou a falar dun xoz que metera no cárcere os principais comerciantes de drogas de Galicia. “Un xoz, mamá?”, díxolle o Paulo. “Si, o xoz Garzón”, respondeu ela. “En galego dise xuíz, non xoz; de onde colleches ese palabro”. “A ver, se de nuez é noz, de xuíz é xoz”. Lóxico.

Sen necesidade de solución tan cacofónica, si que é certo que moitos falantes adaptan palabras castelás ao galego sen reparar máis que en analoxías incorrectas. Se pendiente é en galego pendente, pois será expedente. Se en castelán dicimos miedo e traducimos por medo; de trasiego, trasego. E hala, tan felices.

A lingua ten certas regras que podemos definir como lóxicas…